عامل جیبی

امروز، مهمترین تلاش صهیونیستها آن است که مسجدالاقصی و حرم شریف را تخریب کرده و آن معبد سلیمان توصیف شده در تورات را بجای حرم بسازند تا نشان دهد که سیطرۀ اسلام در این منطقه از بین رفته و سلطۀ صهیونیسم و یهود بر این نقطۀ اساسی و استراتژیک تثبیت شود و طبعاً در میان همۀ نشانه‌ها و علامتها معبد سلیمان از همه مهمتر و اساسی‌تر است.

«جیبی» یعنی چیزی که به «جیب» مربوط است.

اوّلین باری که در ایران «کتابهای جیبی» درست شد برای ماها که تازه وارد مسائل فرهنگی و اجتماعی شده بودیم، جالب بود. کتاب جیبی، یعنی کتابی که با قطع کوچکش در جیب جا می‌شد و هرجایی می‌شد آن را از جیب درآورد و خواند. امّا نکتۀ تازه‌اش آن بود که این کتابها با کاغذ کاهی چاپ می‌شد که ارزان باشد و عطف کتاب، چسبی بود و با یکی دوبار باز و بسته شدن و ورق زدن ممکن بود صفحه‌های آن جدا شده و کتاب ورق ورق شود. باین علّت کتاب را با نگاه «یکبار مصرف» تولید کرده بودند و حاوی مطالبی بود که فقط یکبار خوانده شود و بعد هم ورق ورق و پاره پاره شده و به دور انداخته شود. اینجای مطلب خیلی گزنده بود. ما تا آن موقع شنیده بودیم که کتاب ار هست کمتر خور غم دوست     ؛     که از هر دوستی غمخوارتر اوست. دوستِ ورق ورقِ دورانداختنی، چگونه می‌توانست غمخوار باشد؟ و کتابخانۀ حاوی این کتابهای جیبی چگونه می‌تواند جایی باشد که بتوان درباره‌اش گفت: بهتر ز کتابخانه جایی نبود؟

در بین کتابهای جیبی که رمانهای دست سوم بی‌ارزش و یکبار مصرف می‌توانست باشد، بعضی کتابهای علمی و تاریخی هم چاپ می‌شد که قاعدۀً نمی‌بایست بی‌ارزش و «مصرفی»باشد. ولی بعدها فهمیدیم که حتّی این «مطالب علمی و تاریخی و...» هم وقتی بدست «کاسبکارهای دنبال سود» می‌افتد تبدیل بهمان مطالب مبتذل زرد می‌شود تا خواننده را فقط سرگرم کند و «مشتری» را جذب «جنس» نماید و جیب صاحب‌کار را پُر سازد.

امّا کلمه جیبی، در جای دیگری با دقّت و صداقت بیشتری نقش و معنی خود را بازی می‌کرد و آن در عبارت «پول تو جیبی» بود؛ که آنقدر واضح و مشخّص است که توضیح لازم ندارد؛ اگرچه در مصداق و مثالش باز ممکن است شگفتی تولید کند.

اوائل انقلاب اسلامی که حقوق متوسّط بسیاری افراد چیزی حدود 15-20 هزار تومان بود، نقل یک مذاکرۀ دوستانه بین چند نفر را شنیدیم که اگر باورش می‌کردیم باید تعجّب هم می‌کردیم.

یکی از دیگری پرسیده بود: تو چقدر حقوق می‌گیری؟

-              25 هزار تومان.

-              ما را گرفتی؟

-              واقعاً می‌گویم.

-              اُستاد! 20-30 هزار تومان پول توجیبی بچه‌های من است!

در وصف این شخص می‌گفتند در جیبش بجای دستۀ اسکناس ایرانی، دلار دارد. اخیراً هم که خبر پول توجیبی دو میلیارد تومانی را شنیدیم ـ دو میلیارد تومان ـ باز همان حال را پیدا کردیم.

در روزهای اوّل انقلاب می‌گفتند که شاه 23 میلیارد تومان برداشته و بخارج برده. درست نمی‌فهمیدیم میلیارد یعنی چه. چون آن موقع به آدمهای خیلی خیلی پولدار می‌گفتند: میلیونر. رقم میلیارد عجیب و غیرقابل فهم بود. من با خودم حساب کردم که اگر یک نفر روزی صدهزار تومان خرج کند ـ که آن روزها نمی‌توانستیم بفهمیم که چگونه باید این کار را بکند و چطور می‌شود در عرض یک روز صدهزار تومان را خرج کرد ـ و آن را در تعداد روزهای سال و سالها ضرب کنیم:

=1/095/000/00030 *روز 365 * 000/100 تومان

در عرض 30 سال می‌شود یک میلیارد و 95 میلیون تومان. و چون امروز تقریباً می‌توان فهمید که صدهزار تومان را چگونه می‌شود در یک روز خرج کرد فرض می‌کنیم روزی یک میلیون تومان خرج کنیم؛ برای رسیدن به مبلغ پول توجیبی «دو میلیارد» ی مذکور باید نزدیک 6 سال وقت صرف کرد. برای مثلاً سه هزار میلیارد یا 23 هزار میلیارد خودتان محاسبه کنید که چه باید کرد و چه مدّت وقت لازم است.

             

*                                  *                                  *

در همان ایّام گذشته؛ یک جا با شیوۀ ویراستاری تازه مرسوم شدۀ آن روزگار که همۀ کلمات را حتّی‌المقدور جدا جدا می‌نوشتند، نوشته بود «جی بی». و تقریباً اغلب افراد گمان می‌کردند که در واقع حروف اروپایی را به فارسی نوشته است. یعنی:GBکه رمزگشا هم بود.G.B. حروف اختصاری Great Britain بریتانیای کبیر است.

و اخیراً یک بانک تبلیغ کرده بود GB و معلوم شد که مقصود بانک قوامین است Ghavamin Bank.

یک ذهن باهوش هم بجای خواندن کلمۀ جیب بشکل رایج، آن را جِیب با حرف ج مکسور (به کسره) و یای ساکن خواند، که شد جِیبی یا جِی بی: J.B..

J.B. علامت اختصاری دیگری است که توضیح زیر دربارۀ آن ضروری است.

J علامت اختصاری یاکین یا ژاشین است:  Jachin. در زبانهای اروپایی این حرف J را به انگلیسی ج می‌خوانند در فرانسه ژ و در آلمانی و ایتالیایی ی. چنانکه ch در انگلیسی چ و در فرانسه ش و در آلمانی ک و گاهی خ گفته می‌شود و لذا این کلمه را یاکین یا ژاشین می‌خوانند. B علامت کلمۀ بوعز با بوآز است و این دو کلمه اسم دو ستون در ابتدای ورودی معبد سلیمان به روایت تورات است.

«و ستونها را در رواق هیکل برپا نمود و ستونِ راست را برپا نموده آن را یاکین نام نهاد پس ستون چپ را برپا نموده آن را بُوعَز نامید.» (تورات؛ کتاب اوّل پادشاهان؛ باب هفتم؛ عبارت 21)

«و پیش خانه، دو ستون ساخت که طول آنها سی و پنج ذراع بود و تاجی که بر سر هر یکی از آنها بود، پنج ذراع بود و رشته‌ها مثل آنهایی که در محراب بود ساخته آنها را بر سر ستونها نهاد و صد انار ساخته بر رشته‌ها گذاشت. و ستونها را پیش هیکل یکی بدست راست و دیگری بطرف چپ برپا نمود و آن را که بطرف راست بود یاکین و آن را که بطرف چپ بود بوعز نام نهاد.» (کتاب دوم تواریخ ایّام؛ باب سوم؛ عبارات 15 تا 17)

این دوستون از سمبلها و نشانه‌های بسیار رایج در معماری غرب و آثار و علائم و نمادهای فراماسونری قرار گرفت و بشکل گسترده‌ای در بسیاری از جاها بکار رفت تا ارتباط و وابستگی به توارت و یهود و فراماسونری را نشان دهد.

امروز، مهمترین تلاش صهیونیستها آن است که مسجدالاقصی و حرم شریف را تخریب کرده و آن معبد سلیمان توصیف شده در تورات را بجای حرم بسازند تا نشان دهد که سیطرۀ اسلام در این منطقه از بین رفته و سلطۀ صهیونیسم و یهود بر این نقطۀ اساسی و استراتژیک تثبیت شود و طبعاً در میان همۀ نشانه‌ها و علامتها معبد سلیمان از همه مهمتر و اساسی‌تر است.

ادامه دارد...